Intrapleuralni i intraalveolarni pritisak

Pluća su elastične građe i teže da se skupe, tj. izbace zrak u vanjsku sredinu; imaju težnju kolabiranju (kao balon). To znači da mora postojati sila koja će držati pluća stalno otvorenim, tj. raširenim.

Ta je sila intrapleuralni pritisak. To je pritisak koji vlada u intrapleuralnom prostoru, tj. prostoru koji zatvaraju pleura parietalis,  koja oblaže unutrašnju stranu rebara i pleura visceralis koja oblaže vanjsku površinu pluća.

Intrapleuralni pritisak je normalno negativan i iznosi od -4 mmHg do -7 mmHg, a za njegov nastanak odgovorna je  lilmfna drenaža tekučine iz intrapleuralnog prostora. Time se dvije pleure drže jedna uz drugu, tj kližu jedna preko druge, te na taj način drže pluća otvorenim. U toku inspirija i ekspirija, shodno Bojlovom zakonu ovaj se pritisak mijenja: u toku inspirija zbog širenja grudnog koša on postaje još negativniji, a u toku ekspirija dobija nešto pozitivnije vrijednosti.

Intrapleuralni prostor je, potencijalni prostor, onaj prostor u kojem ima veoma malo tekučine, ali u pojedinim stanjima organizma se može napuniti jako puno tekučine, tzv hidrotoraks.

Intraalveolarni pritisak je pritisak koji vlada u alveolama.  Kada zrak ne struji kroz disajne puteve tj između udisaja i izdisaja on je jednak atmosferskom prtitisku tj 0 mmHg. U toku inspirija ovaj pritisak, shodno Bojlovom zakonu, zbog povećanja volumena pluća  postaje nešto negativniji u odnosu na atomosferski što omogućava ulazak zraka u alveole.

U toku ekspirija, ovaj pritisak postaje nešto pozitivniji u odnosu na atmosferski pritisak, te stvorena razlika pritisaka uzrokuje potiskivanje zraka iz alveola u atmosferu.