Radiološko ispitivanje bubrega

Nativni snimak abdomena služi za dobijanje podataka o intrarenalnim kalcifikacijama, a nekada se dovoljno jasno vide i konture bubrega.

Intravenozna urografija je glavna kontrastna radiološka pretraga urinarnog trakta. Tim pretragama se određuje položaj, veličina, oblik bubrega, te izgled njegovog izvodnog sistema. Na osnovu toga, kako bubrezi koncentrišu ili izlučuju kontrastni materijal može se orjentaciono odrediti i funkcija bubrega.

Indikacije za urografiju su:

• bakteriološki dokazana urinarna infekcija
• abdominalni tumori
• hematurija nejasne etiologije
• slabo napredovanje na težini
• neobjašnjeni abdominalni bol
• povišena tjelesna temperatura nejasne etiologije
• hipertenzija
• trauma abdomena
• nefrolitijaza
• neurogena bešika
• sindromi
• kongenitalne anomalije poznate po udruženosti sa anomalijama bubrega i urinarnog trakta
• neki bolesnici sa noćnim mokrenjem itd.

Kontraindikacije za intravenoznu urografiju:

• apsolutne (osjetljivost na kontrast)
• relativne (renalna insuficijencija, dehidratacija sa šokom, febrilnost).

Mikciona cistouretrografija: radiološka pretraga koja dopunjuje ispitivanje urinarnog trakta. To je elementarna radiološka pretraga u otkrivanju patološke anatomije donjih partija urinarnog trakta kao što su postojanje vezikouretralnog refluksa, valvula posteriorne uretre. Radiološki gledano, mikcioni cistogram ima tri stadija. Svaki od stadija je značajan za dijagnozu

• Statički snimak – kada je bešika puna
• mikcioni snimak
• postmikcioni snimak

Retrogradna pijelografija: rijetko je indicirana pa se malo i koristi.
Angiografija bubrega je kontrastna pretraga indicirana je kod sumnja na hipertenziju renalne etiologije, obostrani Wilms tumor, traumu, ageneziju bubrega. Izvodi se u opštoj anesteziji.
Radioizotopska ispitivanja: pomažu u prikazivanju renalnog protoka krvi i ekstretorne aktivnsoti bubrega. U nekim renovaskularnim hipertenzijama može zamjeniti radiološku pretragu.
Scintigrafija bubrega: radioizotopska pretraga koja se temelji na selektivnom nakupljanju radioaktivne materije u bubregu. Registrovanjem radioizotopske aktivnosti na pojedinim dijelovima bubrega dobija se slika sa rasporedom te aktivnosti u njemu. Ovom metodom mogu se dokazati i najmanji ispadi parenhima iz funkcije, odnosno “hladne zone”. Kao dijagnostička metoda koristi se u slučaju osjetljivosti pacijenta na jodne preparate.
Dinamična scintigrafija: izvodi se sa J125 Hipuranom ili sa 99m Tc-DTPA. Koristi za funkcionalno ispitivanje ekskrecije bubrega.
Radioizotopska mikciona cistografija: izvodi se radioizotopskim markerom 99m Tc-pertehnetalom, a gama kamerom se prati aktivnost i pojavljivanje refluksa uretere i bubrega u toku punjenja mjehura.
Ultrazvučno ispitivanje bubrega: bezopasna neinvazivna metoda.
CT bubrega: koristi se u dijagnostici patoloških stanja mekih tkiva, parenhimnih organa pa time i bubrega.
Cistoskopija indicirana je u dječijoj dobi osobito kod sumnje na postojanje anatomskih anomalija ili težih povreda mjehura. Poseban značaj cistoskopije predstavlja utvrđivanje položaja, oblika ureteralnog ušća kod djece sa pozitivnim vezikoureteralnim refluksom. To je metoda za otkrivanje svih vrsta divertikula, zatim verifikaciju cistitis cistica, a njome se mjeri i dužina intravezikalnog djela uretra.