Neonatalna sepsa je klinički sindrom multisistemskog oboljenja praćenog bakterijemijom, sa visokom smrtnošću. Kolonizacija patogenim bakterijama može nastati transplacentarno, zatim preko inficirane plodove vode (češća je kod ranog pucanja ovojnica) i perinatalno u toku samog poroda. Može se javiti u slijedećim oblicima:
- sepsa sa ranim početkom (u prvih 7 dana) kao multisistemsko, fulminantno oboljenje, pretežno sa respiratornom simptomatologijom
- sepsa sa kasnim početkom (obično 2-3 nedjelje) takode nastala kolonizacijom vaginalne flore i često sa pretežnom predilekcijom CNS-a
- intrahospitalna sepsa kod novorođenčadi sa visokim rizikom i sa florom predominantnom u jedinici intenzivne njege.
Najčešći uzročnici primarne sepse (vremenom se mijenjaju) su mikroorganizmi vaginalne flore: streptokoke grupe B, gram neg. bakterije (E. coli), zatim listeria monocytogenes, Staphylococcus, Hemophilus influenzae itd. Najčešći uzročnici intrahospitalne sepse su stafilokoke (naročito S. epidermidis), zatim gram negativni bacili (Pseudomonas, Klebsiella, Serratia, Proteus) i gljivice. Klinički znaci sepse su: respirstorni distres sindrom, apnea, letargija, hipo (rjeđe hiper) termija, žutica, teškoće sa hranjenjem (uključujući abdominalnu distenziju i povraćanje), ospa, tahikardija, loša perfuzija periferije. Ponekad na sepsu uputi samo izjava sestre da dijete ne izgleda dobro.
Dijagnoza se postavlja na osnovu pozitivne kulture krvi i drugih tjelesnih tečnoti, uz druge, manje pouzdane nalaze: RTG pluća, pregled krvne slike (leukocitoza sa neutrofilijom, leukopenija), pregled liquora, koncentracija IgM u serumu).
Liječenje počinje obično prije identifikacije uzročnika (neki počinju sa kombinacijom ampicilina i aminoglikozida, dok drugi preporučuju kombinaciju aminoglikozida sa cefalosporinima 2. ili 3. generacije), s korekcijom prema antibiogramu. U slučaju intrahospitalne sepse uzima se u obzir predominantna flora u jedinici intenzivne njege, a obično se praktikuje pokrivanje stafilokoka (methicillin ili vancomycin uz jedan aminoglikozid). Uz to su potrebne opće potporne mjere, kao održavanje bilansa vode i elektrolita, homeostaza glikoze, potpora respiracije, u nekim slučajevima eksangvinotransfuzija i primjena imunoglobulina.
Be the first to comment