Ekskretorna urografija

Intravenskim ubrizgavanjem urografskog kontrastnog sredstva, koje bubreg brzo Izluči, dolazi do opacifikacija mokraćnih puteva, odnosno radiografskog prikazivanja bubrega i kolektornog sistema. Na snimcima ekskretorne urografije postaju vidljivi mnogi detalji u renalnom parenhimu i morfološke odlike mokraćnih puteva. Ovim dijagnostičkim postupkom se dobljaju važne Informacije o funkciji svakog bubrega i anatomiji kanalikularnh struktura.

Ekskretorna urograflja je često dijagnostički dovoljna da se utvrde određena patološka stanja, kao što su: urolltljaza, opstruktivne uropatlje, maligni tumori, kongenitalne anomalije, traume, inflamacije, hipertenzije, ehinokokoza bubrega i druga oboljenja.

Infuziona urograflja je modifikacija intravenske urograflje. Intravenskom infuzijom, 2 ml 50% kontrastnog sredstva na kilogram tjelesne težine pomiješanog sa istim volumenom fiziološkog rastvora ili 5% glikoze, postižu se bolja obojenost i kontrastnost urotrakta.

Minutna (rapidna) urografija se primjenjuje u dijagnostici renovaskularne hipertenzije. Kontrast se intravenski ubrizgava kao jednokratni bolus u toku 20 sec. Smanjena glomerularna filtracija kod renalne ishemije, odnosno hipertenzije, smanjuje ekskreciju kontrasta u pijelokaliksni sistem, a zadržava ga u parenhimu, koji se jače prebojava. Ovako modifikovanu urografiju ne treba rutinski primjenjivati kod hipertenzivnih osoba zbog njenih relativnih vrijednosti i ograničenih indikacija.

Produženu ekskretorna urografija se primjenjuje kod hidronefroza i drugih opstruktivnih uropatija, kao i u cilju praćenja eliminacije kontrasta u distalne partije uretera i mokačne bešike. Tim postupkom se dobija descendentna cistografija, a može se izvesti i mikciona
uretrografija.

Nefrotomografijom se detaljnije procjenjuju i lokalizuju morfološke promjene bubrežnog parenhima. Metoda se sastoji u snimanju po slojevima, u toku urograflje sa većim dozama kontrastnog sredstva. U toku ekskretorne urografije mogu se javiti alergijske reakcije provocirane kontrastnim sredstvom. U literaturi se navodi da se stopa mortaliteta kreče oko
1 na 40.000 ovih pregleda.

Ekskretornu urografiju treba raditi selektivno, primjenjujući ciljane modifikacije, zavisno od patološko-fizioloških poremećaja na urotraktu koje treba utvrditi.