Glavna karakteristika hipohondrijskog poremećaja je pacijentova nerealistična i neadekvatna interpretacija bolova koji su uglavnom ograničeni najedan ili najviše dva organska sistema.
Pacijent je u potpunosti preokupiran tim simptomima i ustrašen da boluje od teške i neizlječive bolesti. Nemoguće ga je ubijediti u suprotno i pored toga što se medicinski uzrok ne može ustanoviti na osnovu objektivnih fizikalnih i laboratorijskih pretraga. Kao rezultat pacijentove preokupacije javlja se značajan stres, kao i oštećenje socijalnih i radnih sposobnosti.
Šestomjesečna prevalencija ovog poremećaja od 4% – 6% u kliničkoj populaciji. Poremećaj je podjednako zastupljen kod oba spola. lako početak bolesti može biti vezan za bilo koju dob, njačešće se javlja između dvadesete i tridesete godine života. Postoje brojni pokazatelji da ovi pacijenti premorbidno
- imaju tendenciju da preuveličavaju i prenaglašavaju benigne somatske senzacije, kao i
- snižen prag tolerancije za osjećaj tjelesne neugodnosti.
Etiologija
- Jedna od teorija o etiologiji hipohondrijskog poremećajaje zasnovana na socijalnom modelu učenja. U ovom slučaju uloga bolesnika omogućava individui da izbjegne ili odloži obaveze čiji su zahtjevi izvan njegovih realnih mogućnosti.
- Nadalje, prema nekim autorima, hipohondrijski poremećaj je samo jedna od varijanti nekih drugih mentalnih poremećaja, prevashodno depresivnog i anksioznog poremećaja. U prilog tome je i činjenica da je hipohondrijski poremećaj komorbidan sa dva gore pomenuta u 80% slučajeva.
- Psihodinamska škola objašnjava hipohondrijazu kao odbranu od krivnje i osjećanja daje osoba po prirodi loša. Bolne i somatske patnje stoga imaju značenje zaslužene kazne – za sve štoje loše urađeno u prošlosti (bilo realno ili imaginarno).
Hipohondrijski poremećaj ima epizodičan tok. Epizode traju od nekoliko mjeseci do godinu dana, a razdvojene su relativno dugim periodima remisije. U nekim slučajevima može se naći jasna veza između egzacerbacije hipohondrijskih simptoma i psihosocijalnog stresa. Osobe sa blažom formom ovog poremećaja se uglavnom nikada i ne obrate psihijatru nego se tretiraju kod ljekara opšte prakse ili dmgih specijalista.
Pacijenti sa hipohondrijskim poremećajem su rezistentni na psihoterapiju. Česti i redovni fizikalni pregledi su korisni, jerje na taj način pacijent uvjeren da nije napušten od svog ljekara. S druge strane, invazivne dijagnostičke i terapijske procedure se smiju poduzimati samo u slučaju kada za to postoje objektivne indikacije. Ukoliko hipohondrijski poremećaj nije udružen sa drugim mentalnim poremećajima, ima vrlo dobru prognozu.
Be the first to comment