Adaptometrija

Adaptometriju ili mjerenje sposobnosti adaptacije oka na tamu mjerimo adaptometrima kojima određujemo diferencijalni svjetlosni prag jer ljudsko oko razlikuje dvije osvijetljene plohe prema intenzitetu njihove sjajnosti na bazi kontrasta. Pomoću diferencijalnih pragova razlikujemo oblike u tami kada je osjet jako smanjen. Na bifaznoj krivulji se prikazuje primarna adaptacija koja odgovara brzom spuštanju svjetlosnog praga u početku ispitivanja i odgovara adaptaciji čunjića i zatim sekundarna adaptacija sa sporim spuštanjem svjetlosnog praga i odgovara adaptaciji štapića dok se krivulja konačno ne stabilizira.

Najčešće se koristi Goldmann-Weekersov adaptometar u tamnoj prostoriji. Nakon dvije minute boravka u tami, ispitanika tokom 3-5 minuta izložimo adaptaciji na jako svjetlo (200-3000 luksa) kojom osvijetlimo unutrašnjost kugle adaptometra čime razaramo mrežnični vidni purpur i brišemo postojeće retinalne impresije. Iza toga u potpunoj tami određujemo apsolutne pragove svjetlosnih podražaja u određenim vremenskim razmacima tokom 25-30 minuta.

Međutim, sposobnost adaptacije na tamu možemo veoma jednostavno ali samo orjentaciono ispitati tako da i ispitanik i ispitivač borave određeno vrijeme u zatamnjenoj prostoriji nakon čega ispitivač polako otvara vrata kroz koja ulazi u sobu u početku veoma malo svjetlosti pa sve jače i jače. Pod pretpostavkom da je sposobnost adaptacije kod ispitivača normalna, istovremeno će i ispitivač i ispitanik primijetiti npr. bačeni komadić papirića u sobi. Znači da su im sposobnosti adaptacije otprilike slične tj. normalne.