Zaštiti svoje bubrege!

Smatra se da 10 do 11 odsto svijetske populacije ima neki stepen hronične bubrežne slabosti, odnosno oko 600 miliona ljudi u svijetu.

Hronična bubrežna insuficijencija (slabost) predstavlja bolest koja se karakteriše nepovratnim propadanjem nefrona, funkcionalnih jedinica u bubregu, do nivoa kada njihov preostali broj nije u stanju da održi ravnotežu organizma. Uzroci oboljenja su mnogobrojni, a najčešće su povišen pritisak i šećerna bolest.

Simptomi bolesti su veoma nespecifični, pa se tako javlja malaksalost, mučnina, gađenje, brzo zamaranje, gubitak apetita, smanjenje koncentracije, loš san. Sa napredovanjem bolesti simptomi postaju izraženiji i bivaju praćeni karakterističnim biohemijskim parametrima, kao što je porast nivoa uree i kreatinina, pojavom anemije, porastom nivoa kalijuma.

Imajući u vidu nespecifičnost simptomatologije u početnim stadijumima hronične bubrežne insuficijencije očigledno je da je najvažnije rano otkrivanje ove bolesti. To je moguće ukoliko se barem jednom godišnje javimo izabranom ljekaru i uradimo klasične analize krvne slike, mokraće, nivoa šećera u krvi i nivoa azotnih materija, uree i kreatinina. Nakon prvih kontrola izabrani ljekar će odlučivati o frekvenciji kontrola u zavisnosti od prispjelih nalaza, opšteg stanja pacijenta i stanja bolesti koja je dovela do hronične bubrežne slabosti.

Šta treba učiniti da se pravovremeno bolest otkrije i zaustavi progresija s obzirom na to da je definitivno izlječenje kod ove bolesti nemoguće? Prije svega treba zdravo živeti što podrazumjeva prestanak pušenja, bavljenje fizičkim aktivnostima primjereno godinama i fizičkom stanju, uzimanje zdrave hrane bez velike količine masti, uz dosta tečnosti (najmanje 1,5 do 2 litre dnevno) i izbjegavanje gaziranih pića.

Postoji poslovica koja kaže: „Za svaku popijenu čašu vode bubreg kaže hvala.” Liječenje hronične bubrežne insuficijencije se prevashodno odnosi na liječenje oboljenja koja su dovela do pojave hronične bubrežne slabosti. Uz to postoje i neke specifične terapije koje sprovodi nefrolog, a kome će pacijenti biti upućeni od izabranog ljekara kada se za to ukaže potreba na osnovu procjene biohemijskih nalaza, opšteg stanja pacijenta i simptoma. U specifične terapijske postupke svakako spada korekcija malokrvnosti, regulacije acido-baznog stanja i elektrolitnog statusa, prije svega nivoa kalijuma i fosfora, nadoknada vitamina D, ali za ovu vrstu terapije nadležan je nefrolog. Kao posljednja terapijska opcija kod terminalne bubrežne insuficijencije ostaje dijaliza.