Pojava prekomjernog zamora u fizičkom radu i naporu jedan je od najčešćih i glavnih simptoma u srčanih bolesnika. I dok ga bolesnici uvjek vezuju na napor ( brži hod, hod uzbrdo, trčanje ) navodeći i druge simptome (dispneju, palpitacije i drugo), oni se rijetko
trude da zamor savlađuju; prilagođavaju se na njega i s njim žive. Kako vrijeme prolazi, primjećuju da je zamor sve teži, pojavljuje se u težem obliku na isti izazov, ili sve manji napor izaziva sve teži zamor. Progresija ovog simptoma je karakteristična za prirodni tok mnogih
oboljenja srca. U mehanizmu nastanka zamora je glavni poremećaj u nedovoljnom povećanju minutnog volumena srca u naporu.
U odmaklom stanju bolesti zamor je stalno prisutan, tj. postoji u mirovanju; bolesnik ne može da ustane iz kreveta, ne može sam da se hrani, postaje bezvoljan i smanjuje interes za okolinu. Tada je minutni volumen ispod nivoa fizioloških potreba.
Zamor je osnovni element za svrstavanje srčanih bolesnika u takozvane funkcionalne grupe koju je definisalo Njujorško kardiološko društvo (NYHA). Uspjeh liječenja i operacije se redovno procjenjuju prema promjeni pripadnosti bolesnika ovim grupama.
Funkcionalne grupe su definisane sljedećim kriterijumima:
- I Bez tegoba, bolesnik obavlja sve redovne fizičke aktivnosti bez zamora, dispneje ili palpitacije;
- II Lagano ograničenje fizičkih aktivnosti; u mirovanju nema tegoba, ali u običnoj fizičkoj aktivnosti redovno postoje zamor, dispneja, palpitacije ili angina pektoris;
- III Izraženo ograničenje fizičke aktivnosti; mala aktivnost stvara velike smetnje koje se smanjuju u mirovanju;
- IV Nemogućnost sprovođenja bilo kakve fizičke aktivnosti bez tegoba; održavanje dispneje, zamora, palpitacija i drugih simptoma u mirovanju.
Važno je imati na umu da dehidracija bolesnika jakim diureticima i vazodilatatornim lijekovima može izazvati prolazni zamor.
1 Trackback / Pingback